Jedną z opisywanych w piśmiennictwie postaci przewlekłego zapalenia kości jest stwardniające zapalenie kości. Opisał je po raz pierwszy Garré w r. 1893. Jest to rzadka jednostka chorobowa, a piśmiennictwo poświęcone temu schorzeniu bardzo skąpe. Garré opisał to zapalenie jako przewlekłą chorobę o łagodnym przebiegu, charakteryzującą się rozlanym pogrubieniem i zagęszczeniem kości, bez tworzenia ropnej wydzieliny i przetok. Występuje ona najczęściej u dzieci i młodzieży. Obejmuje zazwyczaj trzony kości długich, głównie promieniowej i piszczelowej, a także trzony kręgów. W regionie szyjno-twarzowym dotyczy przede wszystkim kości żuchwy. Jej przyczyną jest łagodna infekcja zębopochodna, wywoływana zwykle przez mało złośliwe drobnoustroje (prawdopodobnie gronkowce) w organizmie o stosunkowo dużej odporności. Początek choroby jest często niedostrzegalny, a objawy kliniczne są nieznaczne lub prawie nieuchwytne. Chorzy podają łagodne bóle okolicy zajętej kości nasilające się w nocy. Niekiedy objawem jest powiększający się twardy guz, ściśle spojony z kością, nie dający większych dolegliwości.
W obrazie rentgenowskim stwierdza się miejscowe pogrubienie i zagęszczenie kości. Stwardnienie może zamykać kanał szpikowy lub tworzyć wrzecionowate nawarstwienia na obwodzie kości. W zależności od tego czy proces zapalny jest zlokalizowany w warstwie korowej czy we wnętrzu kości, rozróżnia się dwie postacie stwardniającego zapalenia: korową i wewnątrzszpikową. W postaci korowej zapalenia następuje znaczne pogrubienie warstwy korowej bez zmiany światła kanału szpikowego. W drugiej postaci sklerotyzacja dotyczy tylko kanału szpikowego, który ulega zamknięciu, a warstwa korowa pozostaje najczęściej niezmieniona.
Pojawianie się nietypowych postaci zapalenia kości związane jest z częstym stosowaniem antybiotyków. Niepełne zahamowanie wzrostu bakterii w wyniku małych stężeń leku we krwi prowadzi do zamaskowania obrazu choroby. W kości uzyskują przewagę procesy naprawcze nad procesami destrukcyjnymi.
